CULTUUR VAN HET BEGRAVEN
De dood heeft voor eenieder een eigen naam en gezicht. Ondanks die persoonlijke verscheidenheid heeft elk afscheid van onze overledenen veel kenmerken gemeen. De laatste eer bewijzen, een geliefde naar de laatste rustplaat dragen; het zijn handelingen die mensen van oudsher in rituelen hebben vormgegeven. De vertrouwde contouren van een traditie bieden een samenzijn waarin we in de diepte van ons gemoed kunnen verblijven. Een strak omlijnd uiterlijk contrasteert met ons innerlijk.
Ook het begraven van doden is iets van alle culturen en tijden, van de piramides in Egypte tot de hunebedden in Drente. In veel gevallen is het oprichten van een graf een manier om respect aan de overledene te betuigen, maar een graf is ook een statussymbool, een bewijs van rijkdom. Begraafplaatsen hebben in onze gemeenschap in de loop der tijd een eigen functie gekregen als een plaats van rust en beschouwing. In de tijd van de Romantiek was het kerkhof zelfs een favoriete plaats van dichters en geliefden.
Een ontmoeting met de dood is ook een confrontatie met het leven. Een dierbare kan ons zomaar ontvallen, de dood kent geen mededogen. Juist daardoor kunnen wij elkaar ook vinden en elkaar tot troost zijn. In dat opzicht heeft elke begraafplaats een boodschap voor de levenden: ‘memento mori’ – ‘gedenk dat u sterft’. De dood staat midden in het leven.
Eindhoven, Brabantse industriestad met een eeuwenoude katholieke traditie, heeft daarin met het St. Catharinakerkhof een mooi symbool, gelegen midden in de stad, aan de rand van het centrum. Een sfeervolle rustplaat te midden van bedrijvigheid.
Brochuchure LOB (Landelijke organisatie begraafplaatsen) “Als ik later dood ben”.